Bezoek aan Kasih Karunia juli 2016

Bezoek aan Kasih Karunia, 22, 23 en 24 juli 2016

Dit is het reisverslag dat onze coördinator sponsorouders, Juul Beltman, heeft gemaakt over haar bezoek aan kindertehuis Kasih Karunia.

Opgehaald door Bapak Tius en chauffeur Mafud vanaf de airport Surabaya, arriveren wij – mijn echtgenoot Jos en ik – na een vier uur durende rit (afstand is slechts 103 km) in het mij inmiddels vertrouwde Pare. Het wordt weliswaar een bliksembezoek aan de panti asuhan Kasih Karunia, maar we hebben voldoende tijd om leuke dingen met de kinderen te doen.

Vrijdag 22 juli. ’s Ochtends vroeg al opgehaald door Mafud en rechtstreeks naar de school Tunas Harapan gebracht voor een weerzien met de leerkrachten. Dit gebeurt uiteraard niet zonder opgemerkt te worden door onze anak-anak aldaar. Het “ibu Juul” weergalmt door de school. Niet zo verwonderlijk: men is bezig de school van een nieuw dak te voorzien. Het lijkt wel een bouwplaats.

Vandaag gaan we met de kleinsten en de kinderen t/m de 5e klas SD (35 anak) naar het nieuwe zwembad in de wijk van de panti, INSTA-RESTOCAFE genaamd, een combinatie van een groot overdekt zwembad met meerdere baden en een restaurant, waar de kinderen naar hartelust kunnen zwemmen en na afloop worden getrakteerd op Mie INSTA / BAKSO + es Teh. Terug in de panti tijd voor…….ballonnen. Een niet weg te denken item bij een bezoek aan de panti. Allemaal ballonnen en een ballonhoesje: een katoenen bal in vrolijke dessins waarin je een ballon stopt en die vervolgens opblaast, gemaakt door vrijwilligers bij de stichting CreaPower van onze dochter Josje. Speelden de kinderen vorig jaar met de ballonnen, dit jaar worden ze als stootkussen gebruikt: stop de bal onder je T-shirt en botsen maar. Jos wordt vaak opgezocht: hij heeft een “natuurlijke” bal onder zijn T-shirt! Ha, ha.

Zaterdag 23 juli. Om 08.30 uur al in de panti. We gaan met de oudste kinderen (20 anak) naar de “Rekreasi”, het strand van Blitar. De kinderen hebben tassen vol snacks bij zich en matten voor op het strand. Slechts één keer eerder zijn sommigen naar het strand geweest. De opwinding is dan ook groot en men heeft er graag een dikke 3 uur durende busrit voor over. Velen gaan de zee in en rollen zich in het zand en water aan de vloedlijn. De jongens vinden het heerlijk om kuilen te graven, het zeewater erin te laten lopen en deze dan weer te vernietigen. Iedereen vermaakt zich kostelijk. Ik durf de selfies niet te tellen die door Jessicha, Eunike, Eurika, Thereza, Elisabeth, Lois en Fraulein Ellen worden gemaakt. Ja, en dan moeten we natuurlijk weer naar huis. We bezoeken eerst een restaurantje in Blitar. In een rap tempo worden de buikjes gevuld – zeelucht maakt hongerig! – daarna beginnen we aan de rit terug. De kinderen blijken helemaal niet “capai”, in tegendeel! Al snel komt de vraag: ibu Juul, gaan we nog zwemmen? Vooruit dan maar: op naar INSTA-RESTOCAFE, alsof ze nog niet genoeg water hebben gezien en gevoeld. Een vreselijk leuke dag, afgesloten in het zwembad met keiharde discomuziek (adoeh, waarom toch zo hard?) en karaoke voor Bapak Tius en Ibu Sri.

Zondag 24 juli. Alweer de laatste dag. Om 11 uur komen er tamu-tamu oftewel gasten. Het zijn mensen uit een wijk van Pare die regelmatig rijst, snoepgoed en spulletjes voor de kinderen brengen. De kinderen weten precies wat ze moeten doen als er gasten komen. Ze zijn voorbeeldig, gaan keurig in een rijtje zitten en wachten geduldig tot ze in actie mogen komen. Natuurlijk wordt er een groepsfoto gemaakt. Als de gasten zijn vertrokken vraag ik of de kinderen zin hebben in tekenen: in no time is het stil in de panti en zit/ligt menigeen gebogen over zijn tekening in opperste concentratie. Rond het middaguur worden er 7 nieuwe fietsen gebracht, een welkome aanvulling op het huidige aantal fietsen in de panti. Tja, de kinderen worden groter en de scholen waar zij naartoe gaan zijn ver weg.

’s Middags even een fotosessie gehouden: gekke foto’s maken van de kinderen. Reuze leuk. Tijdens het drinken van en kopje thee zoals altijd bereid door een van de lieve pengasuh-pengasuh (verzorgsters) in de wasplaats van het meisjeshuis, verzorgen Jos en ik spontaan een muzikaal optreden. Inmiddels zit er een hele schare kinderen voor ons: we zingen allerlei Hollandse (kinder)liedjes, variërend van Vader Jacob, Op een grote paddenstoel tot Berend Botje ging uit varen. Hilariteit ten top als Jos steeds zijn stem verandert en daarbij gekke gebaren maakt.

Tijd voor het afscheidsetentje, de selamatan. Er is weer heerlijk gekookt door Ibu Sri, Fraulein Ellen en de pengasuh’s. Ja, en dan het afscheid, maar niet voordat Jos en ik worden meegelokt voor een laatste foto in het jongenshuis. Daar is een ware suprise party voor Jos, die 2 augustus 70 jaar hoopt te worden.

Al met al heerlijke dagen en wat fijn dat de kinderen er allemaal zo goed uitzien en gezond zijn! Bedankt Kasih Karunia, sampai jumpa!!!

Dit is het reisverslag dat onze coördinator sponsorouders, Juul Beltman, heeft gemaakt over haar bezoek aan kindertehuis Kasih Karunia.