Geslaagd werkbezoek naar Kasih Karunia

Verwelkomd door Kasih Karunia – Selamat datang di Kasih Karunia

Verslag werkbezoek september 2016 door Björn Knehans

En een warm welkom hebben we zeker gekregen van alle bewoners van Kasih Karunia. Van Pak Tius en Ibu Sri, Ellen en Nico, alle kinderen ( “onze Anaks) tot aan de verzorgsters. We hebben iedereen in onze hart gesloten…
Maar eerst terug naar afgelopen januari. Begin dit jaar besloten André en ik om samen Kasih Karunia te bezoeken. Ons reisdoel voor het werkbezoek die we vooraf hadden beschreven luidt als volgt:

Bezoek van vicevoorzitter en penningmeester aan Kasih Karunia en het uitvoeren van, vooraf gecoördineerde, activiteiten en werkzaamheden ten behoeve van het kindertehuis en de anaks. De reis door Indonesië heeft ook tot doel de cultuur en leefwijze te leren kennen van de mensen in Indonesië.

Vooraf ons werkbezoek hebben André en ik de activiteiten die we wilden doen op een rijtje gezet en voorbereid. Althans, zoveel mogelijk wat we konden doen in onze eigen vrije tijd. André heeft vooraf een lijst met vele vragen aan Fraulein Ellen gemaild, die ze allemaal heeft beantwoord en uit-gewerkt. Zo heeft ze bijvoorbeeld een complete lijst gemaakt met de maten van alle anaks voor schooluniformen en schoenen, die we wilden aanschaffen. Ellen heeft geholpen met de verduidelijking van de financiële administratie van de basisschool Tunas Harapan en heeft ze inzicht gegeven welke verzorgsters er op dit moment werken. En allemaal in goed begrijpbaar Engels.
Voor de invulling van de reis zijn we goed geholpen door Shinta Travel. Zij hebben met ons meegedacht hoe we onze wensen konden invullen in deze 2,5 weken.

En toen was het eindelijk 2 september. Deze reis was voor ons beide erg bijzonder. Ik was nog nooit alleen zo ver op vakantie geweest en zou eindelijk na 7 jaar “onze anaks” weer zien. André was nog nooit in Indonesië geweest en dit was zijn eerste bezoek aan Kasih Karunia. Dit maakte deze reis naar de Gordel van Smaragd heel bijzonder. U kunt zich voorstellen dat we heel erg uit keken naar het bezoek aan Kasih Karunia. Maar we wilden ook de schoonheid van Indonesië zien en ervaren. Dus we begonnen onze reis in Yogjakarta en bezochten daar de beroemde winkelstraat Jalan Malioboro met zijn vele becaks en paarden-wagens, De Borobudur en Prambanan Tempels en Fort Vreedenburg.

De rondleiding aan de Paleis van de Sultan van Yogjakarta door een bijna 90-jarige Nederlands sprekende gids was een ervaring om nooit meer te vergeten. De 10-uur durende autorit met onze chauffeur van Yogjakarta naar Kediri door het groene landschap bracht ons eindelijk in Pare. We werden afgezet vlakbij het kindertehuis en ja hoor, de eerste kindertjes op te wachten. Ze renden naar ons toe, pakten onze handen vast en begeleidden ons naar binnen. We voelden ons gelijk welkom en dat het een bijzonder bezoek zou worden. De kinderen die aanwezig waren, de anderen zaten op school, waren absoluut niet eenkennig en waren heel nieuwsgierig. We maakten kennis met onder andere Phillipus, Kevas, Terios, Rosa, Lotus, Mathias en Happy. Wat een feest al die vrolijke kindertjes.

Ook maakten we kennis met Fraulein Ellen, haar man Nico en Pak Tius. Ibu Sri was nog aan het werk en zou eind van de middag terug zijn. Ellen bleek een goede tolk te zijn, omdat haar Engels heel goed was. Dat was een verademing, want zo konden we goed communiceren met Tius en de kinderen. We vertelden Ellen het doel van ons bezoek.

Het is natuurlijk geweldig om de kinderen te zien en met ze te spelen, maar het doel van ons bezoek was om een aantal belangrijke activiteiten te verrichten. Dat was prioriteit nummer 1. Dus we moesten onze tijd efficiënt besteden voor het kopen van de schooluniformen, schoenen, sportspullen en de belangrijkste opdracht, de inventarisatie van de renovatie van de gebouwen en het zoeken van een bouwbedrijf die dit kan regelen. In het artikel van André over de renovatie leest u meer over deze plannen en de status hiervan en in het artikel van de Kinderkerk leest u meer over het schooluniformenproject.

Pak Tius en Ellen hadden een meeting geregeld met lerares Ibu Tri Cahyani en administratrice Ester Riningsih van de school Tunas Harapan.

We wilden graag de mensen van Tunas Harapan ontmoeten en elkaar leren kennen. André had ook een aantal vragen over de maandelijkse factuuradministratie.

De kennismaking was heel hartelijk. Ondertussen werd, onder het genot van de nodige hapjes, de administratie doorgenomen. Uiteindelijk zijn we er uit gekomen. Het belangrijkste van het bezoek was dat we elkaar hebben leren kennen en dat maakt de communicatie makkelijker. Een zeer waardevolle ontmoeting dus.

 

De meeting met Tunas Harapan werd gehouden in restaurant RestoCafé, een restaurant met een ruim modern indoor zwembad. We bedachten ons geen moment en wilden hier graag met alle kinderen gaan zwemmen. De kinderen konden niet wachten tot het vrijdag was en vroegen ons iedere dag “wanneer gaan we nou zwemmen”?

 

 

 

 

 

Eindelijk was het zover. Bepakt met ligbedden, ballonnen en wat rugtasjes gingen we naar het zwembad toe. Niet iedereen had een zwembroekje of zwempak, dus zwommen de kinderen gewoon in een short of hun ondergoed. De kinderen, zowel de jongere als de oudere kinderen (wij dus) speelden heerlijk in het water en ge noten van dit uitje.

Na het zwemmen hebben we daar ook lekker gegeten met zijn allen.

 

 

Zaterdagmiddag 10 september kwam de reisgroep van Judith aan in het hotel Grand Surya in Kediri. Het was een emotioneel weerzien met iedereen.

Het was zo fijn om elkaar hier te ontmoeten. De reiservaringen van de groep en onze avonturen met de kinderen en werkzaamheden voor het tehuis werden gedeeld met elkaar. Vooral de reisgenoten die nog nooit in het tehuis waren geweest werden heel nieuwsgierig. We konden niet wachten tot de volgende dag. Zondag gingen we al vroeg op pad voor een gezamenlijk uitje met iedereen. Judith had met Pak Tius geregeld dat we werden opgehaald door drie drakentreintjes waarmee we door de omgeving gingen rijden. Daarna naar het openbare buiten zwembad en daarna naar een grote speeltuin waar een selamatan (samenkomst met lekker eten) werd gehouden.

 

 

 

 

 

Nadat we heerlijk gegeten hadden, wat door Ibu Sri was gemaakt, hadden we nog een verrassing voor alle kinderen. Iedereen kreeg als aandenken aan ons bezoek een persoonlijk cadeautje uit Nederland. De kinderen werden één voor één persoonlijk bedankt voor de geweldige tijd die we hebben gehad.

We kunnen terugkijken op een goed werkbezoek.

 

 

 

 

 

 

We hebben de leiding goed leren kennen, Fraulein Ellen ons vertrouwen gegeven, de kinderen in ons hart gesloten en plannen gemaakt voor de renovatie van het jongensgebouw. Het is goed om met eigen ogen te zien hoe het er aan toe gaat in Kasih Karunia. We hebben zoveel beleefd en zoveel nieuwe indrukken gekregen dat we met vertrouwen en met veel toewijding onze werkzaamheden voor het kindertehuis voortzetten.